Over het leven

De uitdaging

Het is ondertussen al de derde keer dat Davina een challenge koppelde aan de blogmeet die ze organiseerde.

Deze maal kreeg ik 2 criteria van Delphine:

verwerk het stofje dat je kreeg op de blogmeet, een winters stofje met zilver accenten
gebruik kurkleer

Maar toen we de lijst kregen zagen we dat Davina er nog eentje aan toe voegde

het mag niet binnen het gezin blijven

Ik brak mijn hoofd over de uitdaging. Want ik moet zeggen, hoewel ik het stofje best mooi vind, in het begin van de zomer zijn winternaaisels een “ver van mijn bed” gegeven.

De deadline

Was het nu het winterse stofje, of de datum in de verre toekomst. De challenge werd aan mijn altijd lange ‘to sew’ lijstje toegevoegd. In juni lijkt het begin van het het nieuwe schooljaar immers slechts een puntje aan de horizon. Plots sta je daar met je voetjes in de zee, te kijken naar het zand dat tussen je tenen wordt weggespoeld en wordt je wakker gemaakt door de toeter van een groot containerschip dat vlak voor je neus is komen varen, zonder je het door had.

De deadline haalde ik dus niet, maar hey , so be it. Wat ik de laatste tijd heb geleerd is, te genieten van het moment.

Want er zullen steeds meer to do lijstjes zijn dan tijd. De berg was is altijd groter dan je zou willen. De boekhouding zal nooit helemaal op punt staan en die inbox, forget it, die raakt toch nooit leeg.

Maar er komt een dag dat onze jongens op 1 september niet meer naar school gebracht willen worden. Dat ze niet meer vragen of ik een verhaaltje wil voorlezen. Dat ze niet meer ’s morgens bij ons in bed kruipen, om de dag knuffelend te beginnen.

Dus geniet ik met volle teugen van een zoon die danst in de zee, en een andere die zijn naam de eerste keer schrijft in het zand. Van een gestolen dagje met ons viertjes, omdat het kan. Zonder te denken aan deadlines, en te stressen over wat nog zou moeten. Loslaten, makkelijk is het niet, maar ik begin het te leren. Eerlijk gezegd, eigenlijk voelt dat zo slecht nog niet.

Dit schooljaar, gaan we, zoals ze bij Arend in de kleuterklas zeggen, voor minder moetjes en meer magjes.

Niet binnen het gezin, dus een cadeautje …

Genieten van het moment. Dat deden we onlangs ook een namiddagje bij Sarah. We deden met zijn allen een wandeling in haar “tuin” en aten spaghetti, klaargemaakt door haar “knapperd”. Een gezellige, zonder moetjes met veel magjes, zondag namiddag, zoals er meer mogen zijn.

Ik leerde haar kennen op naaiweekend, een topmadam, staat altijd klaar voor anderen en vergeet zichzelf daardoor veel te vaak.

Daarna veroverde ze het hart van onze Arend, met kroketjes nogwel 🙂 Hij is niet verliefd, wat Sarah is wel een “volwassene”, maar grote fan is hij zeker wel 🙂

Dus maakte ik met veel liefde een cadeautje voor haar, een clutch met kurkleer. Uit de rest van de stof kreeg ik nog een rokje voor haar Marthe, en twee buttons. Zo werd het een cadeau pakketje, klaar om zomaar eens iets liefs terug te doen.