Vandaag was het hier weer feest, onze Nand werd 3 jaar. En omdat ook hij een verjaardagsweek verdient, vertel ik vandaag zijn geboorteverhaal.

Drie jaar en een dag geleden, (vijf dagen voor mijn uitgerekende datum) voelde ik me niet zo super. Niet echt abnormaal, de dag ervoor was ik met excollega’s nog een stapke gaan zetten en het was al bij al vrij laat geworden. Toen mijn schoonvader belde of we zin hadden in een barbecue wou ik eigenlijk passen, maar zei toch ja omdat we er zelf al zo lang achter hadden gevraagd.

Na een gezellige avond trokken we veel later dan gewild naar huis (je kan moeilijk vertrekken voor het dessert, zeker wanneer je schoonzus er heel enthousiast voor heeft gezorgd). Toen we naar huis reden voelde ik me echt niet goed, en kaartte ik voorzichtig aan bij mijn man dat de baby misschien niet te lang meer op zich zou laten wachten. Wat mijn man meteen ontkende, want we waren nog lang niet met alles klaar, de baby moest nog wachten!

Tegen 23.30u thuis gekomen nam ik een douche en wilde ik snel gaan slapen (want ik was echt super moe). Maar in de douche viel mijn frank dat ik echt wel heel regelmatig buikkrampen had, zo om de vijf minuten. Onbewust deed ik terug mijn kleren aan en toen mijn man terug in de badkamer kwam kreeg ik te horen: “ah, we gaan dus niet slapen ofwa?” Nee schat, ik denk dat we maar beter naar het ziekenhuis gaan.

In het bevallingskwartier aangekomen, werd ik gecheked (4cm opening) en ging ik een half uur aan de monitor. Daar had ik nog een tweede maal “plezier” van het beruchte dessert, de om nooit te vergeten aardbeien met chocolade 🙂 .

Na de monitor mocht ik naar de verloskamer. Het eerste wat ik dacht was, ah een bed met kussens, ik ging erop liggen en nestelde mij om te slapen. Mijn man, natuurlijk helemaal zijn kluts kwijt. Hij had zich al voorbereid met een energiedrankje op een zware nacht van handjesvasthouden, machteloosheid en morele steun geven. Hij klaar wakker dus, en bibi lag te slapen tussen haar weeën door.

Om 3.45u spring ik plots recht: ik moeet naar het wc. En splatch  …. water gebroken.
Mijn man belt de vroedvrouw, en deze komt rustig binnen gewandeld.
“Alles ok, wil je graag een epidurale? “
“Euh nee, haar water is gebroken.”
“Oh dan moet ik u efkes onderzoeken frouwke…” “Ah frouwke (mijn man ergerde zich nogal aan de manier waarop de vroedvrouw mij aansprak) u bent NU aan het bevallen.” “Ik bel even de dokter”

Gelukkig was de dokter van wacht (het was de nacht van zaterdag op zondag) al net aangekomen voor een andere bevalling. Hij kwam net binnen gewandeld en had maar nipt de tijd om een doktersjas aan te trekken. Na 3 keer persen lag ons eerste wonder op mijn buik, het was 4.02u

De vroedvrouw zei, amai dat is een vlotte bevalling voor een derde kind. (waar die ander twee gebleven zijn weet ik niet want voor zo ver ik weet was dit wel degelijk mijn eerste 😉 )

We kregen een rustig de tijd om met zijn drietjes te bekomen en te genieten van dit wonderlijke moment. Het was plots heel snel gegaan en alles was nog een beetje onwezenlijk.

Daarna mochten we naar onze kamer, en daar wilde ik maar een ding doen, slapen.
Maar toen ik dan ‘s morgens wakker werd en opzij keek …
Klasj boem bang, smoorverliefd was ik plots. En daar op dat moment, daar werd de mama in mij geboren.