december 2013

Elk jaar opnieuw krijg ik de kriebels als de kerst periode er aan komt. Goede kriebels want ik hou wel van de kerst sfeer. Maar ook slechte kriebels. En die beginnen meestal wanneer ik het eerste kerstkaartje in de bus krijg.

Want eigenlijk heb ik zo een haat-liefde verhouding met kerstkaartjes. Langs de en de kant maak ik er net zoals haar een soort erezaak van om zelfgemaakte kaartjes te sturen. Maar langs de andere kant zorgt dit voor een jaarlijks terugkerende stress. Ook bij mijn man. Elk jaar laat hij mij beloven dat ik eind november de kerstkaartjes klaar zal hebben. Ik hoef u waarschijnlijk niet te vertellen dat dat nog nooit is gelukt. Dus ook niet dit jaar.

Toch is het mij deze keer gelukt om ze voor kerst klaar te hebben. Toch had ik deze keer een veiligheid ingebouwd. Geen kerst kaartjes, nee, nieuwjaarskaartjes. Dat geeft nog een weekje speling nietwaar.

Eigenlijk droom ik stiekem van een hele mooie grote, oude ladenkast. Met super veel lades en nog meer vakjes, om al mijn kleine spulletjes in te sorteren.
Maar eigenlijk heb ik daar niet de juiste plek voor, dus ben ik ook tevreden met een standaard versie (Alex) uit de grote Zweedse winkelketen.

Alle, tevreden, mits hier en daar een persoonlijke touch.

Mijn man krijgt er de kriebels van. Want sinds pinterest ben ik natuurlijk niet meer content met een standaard kast. Nee, dat is te gewoontjes.
Bij onze laatste kasten gebruikte ik behang op de achterwand om deze wat op te vrolijken. De grootste onzin volgens de meeste mannen die ze zagen (de binnenkant van de kast ziet ge toch niet). Een prachtige vonst volgens alle vrouwelijke bewonderaars. En voor mij, net dat beetje meer, en telkens een glimlach op mijn gezicht als ik de kast open doe.

Dus ook mijn nieuw ladenkastje moest er aan geloven. Al maakte ik het me deze keer niet echt makkelijk en koos ik voor stof aan de binnenzijde van de lades. De bodemplaten werden met verdunde boekbinderslijm ingesmeerd, en daarop werd de stof gelegd. Goed wrijven en dan de stof ook nog eens met lijm insmeren. Bij de meeste stukken ging het goed, al waren er hier en daar een paar blaasjes. Toch ben ik heel blij met het resultaat.

Het stofje is er eentje uit mijn eigen winkel (nog geen eigen ontwerp). Voor wie al eens een kijkje wil nemen, dat kan op Facebook.

Stof: uit mijn winkelkast Pieke Wieke.

Om het kastje wat meer handelbaar te maken, monteerde ik aan de twee zijkanten een groot handvat. Handig om het kastje te verplaatsen, maar ook om bijvoorbeeld een stofje over te hangen.

En dan tenslotte vind ik het ook leuk om dingen te labelen. Maar op dat gebied heb ik altijd een beetje schrik om definitieve keuze’s te maken. Daarom bedacht ik een systeem om mijn labels makkelijk te kunnen vervangen.

Daarvoor gebruikte ik van die kleine zelfklevende plastieken vakjes die je kan kopen om een visitekaartje in te steken. Daar sneed ik dan een stukje af en kleefde die op mijn frontjes. Dan printte ik labeltjes af op gewoon papier en stak die in de vakjes. Voila, zo is alles netjes gelabeld, en vooral ook makkelijk aanpasbaar.