Op naaivlak ben ik een moeilijke. Het is te zeggen, als het op naaien voor mezelf aankomt toch. Mijn jongens durf ik quasi schaamteloos met mislukte naaisels de straat op sturen. Maar voor mezelf leg ik de lat meestal heel hoog. Zo hoog dat ik eigenlijk bijna nooit tevreden ben over iets wat ik voor mezelf maakte.

Dus ook niet over deze jurk. Ik maakte ze met een van de eerste stukjes Softcactusstof, ze lag toen zelfs nog niet in de winkels.
Van het moment dat ik dit patroon in de groene versie had afgedrukt, had ik een soort utopisch beeld in mijn hoofd van mezelf in een kleedje uit die stof. Een zelfgemaakt kleedje, in een zelfontworpen stof, zo tof leek me dat!

Toen kreeg ik het ook nog in mijn hoofd dat ik het wou dragen op de grote blogmeet. Slechts een paar dagen ervoor begon ik aan het kleedje. Vol goede moed om het op tijd af te krijgen. Het lukte me wonderwel, dankzij een beetje vakkundige hulp. Waarvoor dank Diane. Mijn jurk was een half uurtje voor de start van de blogmeet klaar. Net genoeg tijd dus om ze aan te trekken en te vertrekken.

Misschien was dat net goed, want veel tijd om de jurk te keuren in de spiegel had ik niet. Dat deed ik erna natuurlijk wel. En toen begonnen de twijfels:

• het lint was te smal, dus maakte ik een iets bredere versie.
• is de kleur eigenlijk wel mijn ding?
• past ze nu eigenlijk wel mooi aan?
• is mijn gat niet te dik in deze jurk?
• lijkt ze niet te veel op een schort?
• sta ik wel met een jurk?
• volgens mij lijk ik er twee maten zwaarder in dan ik eigenlijk ben …