Voor de les patroontekenen moeten wij een kleedje op maat uittekenen. Maken moet niet, maar dat is net het leukste. Nu zijn de meisjes bij ons in de familie en vriendenkring vrij zeldzaam. En voor een jongen een jurkje maken is helemaal een beetje raar.
Dus deed ik een oproepje op mijn facebook pagina, binnen de kortste keren had ik meisjes voor een volledige collectie.
Ik koos voor mijn nieuwe buurmeisje, Manou. Lekker handig, dicht bij om maten op te gaan meten en te passen.

Na veel geteken, gezwoeg en gevloek rolde uiteindelijk mijn eerste zelf getekende kleedje van onder mijn naaimachine uit. En content dat ik er over ben.

Maar ik had ook wel wat schrik. Wat als ze het nu niet mooi vind? Ze had me verteld dat roze en paars haar lievelingskleuren zijn. Maar de mama zei me ook dat ze net hele mooie okergele laarsjes had gekregen. Dus ik wist dat mijn stofkeuze bij de mama wel zou aanslaan, maar de kleine meid … Toen ik die oogjes zag blinken toen ze haar kleedje de eerste keer zag en mocht aandoen, was ik er gerust in. Een perfecte combinatie en een heel gelukkige meisje.

Oordeel zelf maar, Manou toont het u als een echt model:

Nu zie ik dat we vergeten zijn de mooie okergele laarsjes aan te doen voor de fotoshoot.
Die meisjesdingen, ik ben dat toch niet gewoon hoor.

En vóór iedereen nu plots spontaan zijn dochters begint aan te bieden. Dit was voorlopig toch het enige kleedje dat ik met dit patroontje maakte. Want in dit jurkje steekt tijd, véééél tijd. En hier loopt een jongentje rond dat dringend wat kastvulling nodig heeft.

Maar ik zeg nooit nooit. Wie weet, misschien teken ik het ooit wel eens deftig uit voor een workshop. Interesse?