De school van onze jongens heeft een traditie.
Elk jaar wordt er een groot feest georganiseerd, een feest enkel voor de grootouders (en ook een beetje voor de kindjes).
Weken wordt er geknutseld en geoefend, gedanst en gerepeteerd. Tot dan die twee dagen aanbreken.
Twee, want er zijn zoveel grootouders, die moeten zelfs in twee groepen gevierd worden.
Vandaag was het zover.
Een kleine schattige bij en een stoere cowboy deden hun uiterste best op het podium.
Tenminste, dat is toch wat er gezegd werd. Want komen kijken, dat mogen mama’s en papa’s niet.
Wat had ik vandaag graag een vlieg geweest, of een bij om in het thema te blijven.
Wij plakten er nog een extra traditie bij aan. Tijdens het optreden bak ik een grote stapel van de allerlekkerste pannenkoeken (volgens haar recept).
En zo feesten wij met zijn allen lekker verder…
de foute snor, die hoort er vandaag gewoon bij
zouden ze lekker zijn?
Genieten is dat, met zijn allen zo samen aan tafel. Het smullen van de pannenkoeken, de verhalen van het optreden, die blik in de ogen als er naar de kleinkinderen gekeken wordt, …
Zo een keer in het jaar de (groot)ouders in de bloemekes pannenkoeken zetten. Dat is toch het minste wat wij kunnen doen.
Want het moet gezegd, zonder deze fantastische (groot)ouders:
- waren onze zonen toch iets minder fantastisch geweest, dan ze nu zijn
- had ik nooit de tijd gehad om mijn droom te verwezenlijken, want te pas en zelfs ook te onpas, altijd kunnen onze jongens daar terecht
- was Pieke Wieke niet Pieke Wieke geweest (maar dat is een ander verhaal)
- was er simpelweg geen Pieke Wieke geweest…
