Met twee jongens in huis was het logisch. Op een dag zouden er hier een invasie gebeuren. Niet in een keer, maar zo geleidelijk zo. Het begint met één geel mannetje dat wat kleine blokjes mee neemt. En het eindigt met een heel leger gele mannetjes, ontelbaar veel blokjes en kleine stukjes, overal kleine stukjes.
Nu klagen wij (nog) niet hoor. Zowel mijn man als ik sloten onze oude liefde graag terug in onze armen. Uren dagen, weken, hebben wij als kind gebouwd, gespeeld, afgebroken, gezocht, …
Onze Nand is ondertussen ook gebeten door het blokjes virus. Dagen zit hij aan tafel met zijn gele vriendjes, blokjes en plannetjes. Een paar maand geleden mocht hij voor het eerst met zijn eigen spaarcentjes iets kopen. Hij koos een heuse reddingshelicopter. >Dat was het begin van de invasie.
Sindsdien kwamen de Sint, Kerst, en de nieuwjaarsbrief voorbij. Zo werd ons huis langzaam aan ingepalmd door kleine gele mannetjes. (zelfs onze slaapkamer is niet veilig meer, want de grote man werd ook terug gebeten door het virus)
Ik begon me net wat zorgen te maken. Onze Nand denkt, droomt, leeft Lego. Hij zet, als 3,5 jarige vlot bouwdozen voor 7 jarigen in elkaar. Als afwisseling leest hij de bouwplannen opnieuw en opnieuw. Hij kijkt op zijn ingebeelde laptop naar ingebeelde Lego filmpjes op youtube (jij mag wel meekijken hoor mama). Zijn favoriete boek is de Lego cataloog. En hij heeft hele verlanglijstjes in zijn hoofd zitten, genog om de eerste 10 jaar niet meer naar een cadeau te moeten zoeken.
Dus dacht ik deze morgen even serieus te scoren met zijn nieuwe geflockte pantoffels.
En wat zegt meneertje als hij ze ziet staan? Kijk mama, pantoffels met robotjes!
Gelukkig. Misschien is hij dan nog niet zo “geobsedeerd” als we denken.
